زبان فارسی با پیشینۀ دیرین وبا همۀ فراز ونشیب ها حتی در روزگاری كه عربی گویان و عربی نویسان در كاربرد واژه های عربی زیاده روی می كردند ، آسیبی ندید و نیرو هم گرفت اما در چند دهۀ اخیر سخت آسیب پذیر شده است .
نویسنده : باقر خلیلی
اما اندكی از تاریخ زبان فارسی بگوییم و به امروز و آسیب های امروز زبان برسیم .
كهن‌ترین گزارشی كه دربارۀ زبان دری داریم ، گفتۀ « ابن مقفع » است كه « ابن ندیم » در كتاب الفهرست آورده است ، ابن ندیم می‌نویسد : «عبدالله بن مقفع گوید : زبان‌های فارسی عبارت است از فهلوی و دری و فارسی و خوزی و سریانی .
فهلوی منسوب به " فهله " است ، نام پنج شهر است و آن اصفهان و ری و همدان و ماه نهاوند و آذربایجان است و اما دری زبان شهرهای مداین بود و درباریان به آن سخن می‌گفتند و منسوب به درگاه پادشاهی است و از میان زبان‌های مردم خراسان و خاور، زبان مردم بلخ در آن بیشتر بود و اما فارسی ، زبان موبدان و دانشمندان و مانند آنان بود و آن زبان مردم فارس است و اما خوزی زبانی است كه با آن شاهان و امیران در خلوت و هنگام بازی و خوشی با پیرامونیان خود سخن می گفتند و سریانی زبان اهل سواد و نوشتن و هم نوعی از زبان سریانی فارسی بود.»
خوشبختانه زبان فارسی دری ، از بركت فردوسی و دیگر استادان قدیم ، آسیب چندانی ندید و اصول آن تا امروز هم به جا مانده و كمتر زبانی است كه در گذر دوهزار و دویست - سیصدسال این درست و پویا مانده است .
باز هم به این بحث را دنبال می كنیم . والسلام
