دكتر همایون علیدوستی، پژوهشگر و شاعر و نویسنده، در برنامه «هفت كوچه» ویژه «رویداد ملی ایران جان فارس جان» با اشاره به عشق و ارادت شاعران فارسی زبان به «شیراز» گفت: شیراز شهر شعر و شور و شیدایی است و بیشتر شاعران و اهالی ادب و هنر عشق و اشتیاق خود را به شیراز در آثارشان بیان كرده‌اند آنچنانكه خود «حافظ» به شیراز بسیار علاقه داشته‌است و در اشعارش از این شهر زیبا، به نیكی یاد می‌كند؛
خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب‌كمالش
و یا «سعدی» شیرین سخن در وصف شیراز چنین میگوید؛
آنكه نشنیده است هرگز بوی عشق
گو به شیراز آی و خاك ما ببوی
و نیز در بوستان چنین میگوید؛
در اقصای عالم بگشتم بسی
به سر بردم ایام با هر كسی
چو پاكان شیراز خاكی نهاد
ندیدم كه رحمت بر این خاك باد.
همچنین «عبید زاكانی» در حین ترك شیراز غمگینانه چنین میسراید؛
مرا دلیست گرفتار خطه شیراز
ز من بریده و خوكرده با تنعم و ناز
و در جای دیگر میسراید؛
رفتم از خطه شیراز و به جان در خطرم
وه كه از رفتن ناچار، چه خونین جگرم
ای عبید این سفری نیست كه من می‌خواهم
می‌كشد دهر به زنجیر قضا و قدرم.
در میان شاعران معاصر هم استاد «غلامحسین یوسفی» چنین میسراید؛
وصف شیراز بهشت‌آیین نیارم كرد من
سعدی شیراز باید تا چنین گوید سخن
و «لطفعلی صورتگر»، دیگر شاعر خوب معاصر، نیز در عشق به شیراز چنین میسراید؛
هر باغبان كه گل به سوی برزن آورد
شیراز را دوباره به یاد من آورد.
