نگاه مولانا به بهار

مولانا ،زمستان و پاییز را لازمۀ خلقت می بیند ولی نه فقط برای جهان و طبیعت و محیط زیست و از این حرفها ، بلكه طبق معمول خودش برای استكمال روحِ انسان و تعالی بخشی به نفسِ انسانی. روحِ بهارِ مسیحاگونه تنها در كالبد انسانِ نیست شده دمیده میشود.