از منظر عرفانی و به عقیده بزرگانی چون مولوی ریشه بسیاری از غمها در دلبستگی و وابستگی است. به تعبیر زیبای او:
این همه غم ها كه اندر سینه هاست/ از بُخور و گَردِ بود و باد ماست
نویسنده : حسین نعمتی
بسیاری از افراد را می بینیم كه زانوی غم بغل گرفته اند و بدون اینكه مشكل خاصی چون بیماری،فقر و .... داشته باشند ناراحت و افسرده هستند. برخی از اینان از یك زندگی خوب و سلامت كافی برخودارند و همه ی آنچه كه لازمه یك زندگی خوب هست دارند اما باز هم مدام ناراحت و غمگین و افسرده اند و از عالم و آدم شكوه دارند .
در چنین حالتی برای این كه بفهمیم دلیل این غم و ناراحتی چیست،باید در وجود شخص ریشه یابی كنیم .از منظر عرفانی و به عقیده بزرگانی چون مولوی ریشه این غم در دلبستگی و وابستگی است. به تعبیر زیبای او:
این همه غم ها كه اندر سینه هاست از بُخور و گَردِ بود و باد ماست
در واقع همه¬ی این ناراحتی ها از هستی مادی انسان سرچشمه می گیرد كه هرچه بیشتر به آن اهمیت دهیم ،دایره دلبستگی و وابستگی ما بیشتر می شود و در نتیجه بیشتر و بیشتر گرفتار غم می شویم . این دلبستگی و وابستگی ها همچون زنجیری روح ما را در میان می گیرد و دم به دم بر فشار آن می افزاید. واكنش و برون داد فشار به روح و روان ، گرفتگی و غم می شود.
